Het DertigersDilemma

Je kan het niet? Je kan het trainen! Het dilemma- het woord zegt het al. Niet bepaald hetgeen past bij toewijding en de schouders eronder. Want dilemma - je twijfelt! Ik twijfel. Dus vol mijn droom achterna is lastig. Want, dilemma. Kleine stapjes, zodat je die grote stap makkelijker zet: zo creëer ik toewijding. Want ik heb geen psycholoog nodig om te bedenken dat ik iets afmaken moeilijk vind. Maar niet omdat ik lui ben, maar juist omdat ik twijfel. Daarom pak ik het anders aan.

Klinkt iets zwaarder dan het is, wees niet bang. Het is natuurlijk wel heel erg belangrijk; en essentieel. Maar dat vallen en opstaan hoort bij het ouder worden, en ook bij het dilemma. De ene dag ben ik zelfverzekerd en de andere dag weet ik mijzelf even geen houding te geven. Onzekerheid in mijn werk en privé. Het is ook wel logisch, want als je zelf een twijfelkont bent, niet helemaal weet wat je wil, ben je dan ergens zeker van? Kan je op jezelf bouwen?

Einde van het jaar, ik houd er van. Ik wilde eigenlijk gaan schrijven over de November blues, maar heb me bedacht. Het gaat in pieken en dalen en ik ben continu hormonaal (nee; niet zwanger). Vroeger kon ik spreken van een maand emotioneel wat onstabieler zijn, maar nu houdt het aan. Al ongeveer 2 jaar. Toch houd ik er van, die pieken en dalen. Dat grijze gebied er tussen: not so much.

Job Hoppen. Ik vind het een interessante. Je hebt natuurlijk verschillende varianten van werken; loondienstcontracten, zzp'ers, trouwe honden.. noem maar op! Je hebt voordelen en nadelen van dat gehop. En het is best wel een dingetje, want om mij heen is het raaaazend populair! Hoe zien jullie dat?

Ken je dat gevoel? Je hebt duizend mooie plannen en ideeën, die je allemaal waar gaat maken, dat heb je besloten. Je hebt ze ontdekt toen je klaar was met je huidige ik/leven/baan en weet zeker: dit keer ga ik volharden, dit keer zet ik door. En dan komt hij om de hoek kijken. Hij- die comfort zone- hottie. En je denkt: is het echt zo vervelend hier? Nee - ik ga nog wel even chillen met mijn C.Z. - tot dat ik weer in dezelfde spiraal terecht kom.. en dan weet je het zeker - dit keer ga je er echt voor!

Soms wil ik het ineens zo sterk: moeder worden. Ik denk dan dat dit het gevoel moet zijn waar men het dan over heeft als ze het hebben over rammelende eierstokken. Ik vertel het aan vriendlief, ik vertel het aan mijn beste vriendin en ik jank bij de gedachte. Een dag later, soms duurt het wel een week hoor, denk ik: Pfieuw! Gelukkig heb ik het nog niet 'doorgezet'. Want ik ben me dan bewust van alles wat er gaat veranderen en nog veel meer. Ik ben zelf nog een kind? Dus een eigen kindje? Nee dankje. Wat een wispelturigheid en wat een dilemma. Herkenbaar?