'' Ik heb geen tijd voor een burn out ''

Dat betekent dat bijna 1/5 van de Millenials bij mij op werk kampt met symptomen hiervan. Volgens ditzelfde rapport is de grootste reden (44%) dat mensen op werk te weinig automonie ervaren. Dit betekent dat we te weinig het gevoel hebben inspraak te hebben op hetgeen wat we doen en hoe we dat doen. We zijn dus een soort marionetten geworden die goed zijn in wat ze doen doordat iemand anders goed is om ons aan te sturen. Een andere belangrijke reden (38%) is dat de taakeisen te hoog zijn. Je hebt alle reden en recht om er dan natuurlijk wat van te zeggen maar uit eigen ervaring is dit hetzelfde als toegeven tegenover jezelf dat je gefaald hebt. En dat is het laatste wat we met zijn allen willen; falen. 

In onderzoek voor dit artikel kom ik op veel fora terecht. Mensen geven aan dat met hun klachten naar de huisarts zijn gegaan en die hen vertelde dat het om een burn-out ging. 'Onzin, dat past niet bij mij'. ' Ik heb het vast overdreven'. Maar als je met de desbetreffende klachten naar de huisarts bent gegaan, dan ben je je er toch al van bewust dat het wel degelijk serieus genomen moet worden? Zelfacceptatie is nog maar het begin. 

Dus oke - je hebt het geaccepteerd. Heel goed, nu naar je werkgever om je klachten en je diagnose met hem te bespreken. Mijn mond valt open als ik lees dat werkgevers in grote getalen de diagnose wegwuiven. Mensen die worden bestempeld als ' aansteller ' of ' luilak ', ook door de collega's, juist die mensen zetten het voorbeeld voor de rest van het bedrijf. Want dan durft toch niemand meer zijn/haar klachten serieus te nemen? Zijn we daarom niet met zijn allen schuldig aan de cultuur waarin een psychische klacht vele malen minder serieus wordt genomen dan een meetbare en fysieke? Zonder zweverig en spiritueel (en cheesy!) te worden, toch deze: verandering begint bij jezelf. #Burn out