Ik heb soms het gevoel dat ik voor het weekend leef. Dat klinkt wel heel ernstig.. Is het eigenlijk ook. Het gevoel alleen al. Ik ben op werkdagen vaak te moe om de levendige jonge vrouw te zijn die ik diep van binnen ben. Want die ben ik in het weekend? Nee, eigenlijk ook niet.
Work-work-work, Rihanna zei het al. Volgens mij gaat het liedje daar niet over maar toch is het een nummer dat ik vaak opzet als ik in mijn 'work-modus' zit. Het draait helaas ook in mijn leven te veel om werk. 40-50 uur per weer ben ik bezig met het werk, of het reizen er naar toe. En eerlijk gezegd ben ik ook nog eens 40 uur bezig met piekeren over werk, of wakker liggen van werk, als ik er niet ben.
Ik vind dat te veel. En volgens mij zijn er met mij heel veel anderen die dat ook vinden.
In mijn ideale wereld zou ik maximaal 32 uur per week werken en zou ik daarnaast tijd hebben om aan mijzelf te werken. Opleidinkje hier, cursusje daar. En eerlijkgezegd werk ik ook heel goed aan mezelf als ik met een vriendin een theetje drink. Zelf ontwikkeling is natuurlijk ook heel erg waardevol.
Toch heb ik het gevoel dat het sociaal minder geaccepteerd wordt om parttimer te worden als je daar geen 'geldige reden' voor hebt. Als vrouw kan je hier ook 'kinderen' invullen. Want 'wat wil je dan doen als je die dag vrij bent?'.
Wellicht valt het allemaal mee, of ligt het aan de werkkringen waar ik me in bevindt, maar ik voel een soort plicht om te verklaren waarom ik minder wil werken. Herstel, minder op kantoor wil zijn werkend voor een baas. Want ik wil dus wel aan mezelf werken. Waarschijnlijk is het maar net hoe je het definieert en wil ik juist meer dan fulltime werken. 'If you do what you love you will never work a day in your life'.
Reactie plaatsen
Reacties