We hebben eindelijk de sleutel van ons mooie nieuwe koophuis ontvangen! Yes, ik kan niet wachten tot het 'af' is! Ik ben ontzettend aan het kopen geslagen; stoelen, tafel, kleedje, kastje, rekje, ditje, datje. Maar allemaal onmisbaar hoor. Toch? En is het eigenlijk ooit af? En wil ik dat eigenlijk wel?
Eigenlijk zie ik mijzelf als een hippie, geboren in de verkeerde tijd, want ik ben een puur mens (wauw, diep). Liefde is alles wat ik nodig heb en materialisme is echt niet passend bij mij. Toch heb ik stiekem een garderobe van hier tot Tokio en is eigenlijk mijn geld aan het einde van de maand altijd op (PLEASE laat het de 25e zijn..). Mijn gelukkigste momenten zijn wanneer mijn salaris net gestort is want dan kan ik doen en laten wat ik wil. Tot ik een week later weer met mijn neus op de feiten word gedrukt: ' ik moet even zuinig aan doen, het zijn dure tijden'. En dat is juist wat mij de laatste tijd zo bezig houdt: het zijn altijd dure tijden, en hoe meer ik verdien, hoe meer ik uitgeef. Gatverdamme, ik ben toch wel echt die hippie?
Momenteel zit ik met de vraag of ik 32 uur wil gaan werken, in plaats van 40 (of meer) die ik nu doe. Heerlijk lijkt me dat, en die vrijheid is mij al het geld van de wereld waard.
Toch heb ik het idee dat het toch geld is wat mij tegenhoudt. Mijn huis betaalt zichzelf niet en ook mijn schoenen hebben liefde nodig. 'Cause we are living, in a material world...
Begrijp me niet verkeerd; ik heb niets te klagen. Ook met een paar honderd euro per maand niet. Maar ik ben eigenlijk bezig met het klagen tegenover mijzelf: waar is mijn zelfkennis? En misschien wordt het tijd voor een maandje een versnellinkie lager omdat ik daar eigenlijk zo diep van binnen zo diep naar verlang? Naarmate ik ouder word, wordt mijn financiële situatie ernstiger: Ik heb steeds meer geld nodig en ik word er steeds afhankelijker van.
Ik ben benieuwd of jullie ook met dezelfde gedachte worstelen, en hoe uit deze financiële routine te komen? HELP!
Reactie plaatsen
Reacties