Toen ik jong was, was ik nergens bang voor. Ik klom in bomen (#tomboy), ging in elke attractie op de kermis en schaamde me nergens voor. Vroegah, want die tijd is voorbij. Ik kan er namelijk niet omheen: hoe ouder ik word, hoe meer angsten ik ontwikkel.
Toegeven dat je bang bent is eigenlijk helemaal niet stoer, maar ik doe dat tegenwoordig gewoon. Deels ook uit noodzaak, want ik kan er niet meer omheen.
Tegenwoordig krijg ik het benauwd van kleine ruimtes, volle ruimtes, ruimtes in het algemeen.. Soms zonder reden, dan voelt het alsof alles ineens op me afkomt. Het ene moment sta je in de H&M iets te passen en het volgende moment denk ik: Get me out of here!
Claustrofobie zou je kunnen zeggen, maar dat is niet echt het geval. Incidentiele claustrofobie, ja. Maar ik denk dat het meer te maken heeft met druk en stress. Want naast de angst voor de volle en kleine ruimtes, ontwikkel ik er steeds meer. Sommige van deze beïnvloeden mijn leven totaal niet maar van andere wil ik echt zo snel mogelijk af. Eerst maar eens kijken waar het vandaan komt:
Onderzoek
Als ik onderzoek hoe het komt dat met de leeftijd de angsten toenemen, is daar een logische verklaring voor: angsten ontstaan door realisatie en/of ervaring, en hoe ouder je wordt, hoe meer dit is. Voorbeeld: je bent een keer ontzettend hard gevallen, toen je in die hoge boom geklommen was. Auw! Je realiseert je op dat moment dat je actie (het klimmen in de boom) een gevolg kan hebben (het vallen) en gaat hier rekening mee houden. Dit zorgt voor meer oplettendheid en vaak ook verstandige keuzes, maar zorgt in de tussentijd ook voor angst. Je hebt de ervaring in je geheugen opgeslagen en dit weerhoudt je om weer 'roekeloos' deze boom te beklimmen.
Zo ook met andere angsten. Ben je bijvoorbeeld bang voor vliegen? Dit heeft, in de meeste gevallen, niet te maken met ervaring. Veel van ons hebben geen crash meegemaakt maar zijn er toch bang voor. Dit is echt het stukje realisatie. Je leest/hoort/ziet wat er kán gebeuren, en slaat dit op in je geheugen als mogelijk gevaar, daar waar je toen je jonger was nog niet van dit gevaar afwist.
Irrationele angsten
Oke, allemaal waar wat hierboven staan, maar dat zijn angsten die te verklaren zijn. Hoe zit het dan met angst voor kleine ruimtes; ik heb nog nooit een nare ervaring/ herinnering gehad en weet niet wat de gevolgen hiervan zouden kunnen zijn, maar toch is de angst er niet minder om.
Als ik om mij heen navraag kan iedereen een aantal van die angsten opnoemen, die in de loop van de jaren zijn ontstaan en waar ze geen raad mee weten: spreekangst, bloosangst, angst om überhaupt in de supermarkt iemand die je kent tegen te komen. Ook dit heeft te maken met leeftijd en ervaring, maar volgens mij gaat dit nog dieper dan rationele angst: bang om emotioneel af te gaan/ gekwetst te worden.
Taboe onderwerp
Volgens mij, als ik zo om me heen navraag, hebben veel mensen hier last van maar is het toch een beetje een taboe om toe te geven aan je angsten en tekortkomingen. Lang leven het van je af schrijven, want ik ben wel nieuwsgierig waarom dat zo is? Schamen we ons met ze allen zo erg voor ons gevoel, of denken we dat we alleen zijn? Niets van waar!
To be continued
Ik kan niet anders dan hier wel meer onderzoek naar doen.. En ik ben wel benieuwd waar jullie angsten liggen en of ik wat meer kan focussen op bepaalde zaken?
#durftevragen #Mindful
Reactie plaatsen
Reacties