En dat is met heel veel dingen zo. Vroeger werd je gewoon timmerman omdat je daarvoor had geleerd of omdat je vader het was. Ik word van alles een beetje, en daarom niets echt helemaal. Of deze: het ene moment wil ik een kindje, het andere moment moet ik er niet aan denken. Het ene moment wil ik een nieuwe baan, het andere moment een wereldreis maken en alles achter me de boel laten, het andere moment ben ik blij dat mijn agenda een keer lekker normaal en overzichtelijk is..
Er is zoveel mogelijk. Te veel. Ik kan het bos niet meer zien. Hoe doen jullie dat? Een van de grootste dingen waar ik tegenaan loop is het vergelijken met anderen. Hoe heurt het eigenlijk en wat is 'normaal'? En als ik die normaal dan gevonden heb, wil ik die dan wel? En niet liever uniek en anders zijn?
Ahrgh! Waarschijnlijk heel herkenbaar, en daarom lucht ik m'n hart. Echt voor iets gaan, een droom, een carrière, een kind: als het maar 100% is. Motivatie zou je denken? Ik denk eerder mogelijkheid! De eerste keer dat ik bijvoorbeeld dacht dat ik een kindje zou willen bleef het gevoel 2 weken. Ik wist het zeker. Tot week 3. Toen dacht ik ineens dat ik wilde reizen en geen stabiliteit wilde. Blij dus dat ik niet was gaan proberen een gezinnetje te stichten toen ik dacht dat ik het echt dacht. Maar nu denk ik het dus wel weer. Morgen kan dat zo anders zijn.
En die baan, het ene moment wil ik vastigheid en het andere moment walg ik van het idee dat dit het dan is. Ik zou zo graag eens echt voor de duizend procent voor iets gaan.
Hoe houd jij het hoofd koel? Hoe beslis jij dingen?
Een simpel voor- en tegenlijstje is bij mij niet houdbaar. Een intrinsieke factor die je moet hebben. Misschien is dit het begin. Het realiseren dat ik DIT niet kan voorstellen: het grijze gebied. Ik wil zwart en wit en vallen en shinen. Uhm, Help? Hoe maak je grondig beslissingen?
Reactie plaatsen
Reacties