Einde van het jaar, ik houd er van. Ik wilde eigenlijk gaan schrijven over de November blues, maar heb me bedacht. Het gaat in pieken en dalen en ik ben continu hormonaal (nee; niet zwanger). Vroeger kon ik spreken van een maand emotioneel wat onstabieler zijn, maar nu houdt het aan. Al ongeveer 2 jaar. Toch houd ik er van, die pieken en dalen. Dat grijze gebied er tussen: not so much.
De dertigersblues, dat zou betekenen dat het alleen maar zuur is. Dat is echt niet zo. Soms vind ik even emotioneel en wankel zijn best fijn (ben ik gek?). Het houdt me scherp ofzo. Ik zou niet kunnen leven met het saaie ondefinieerbare gebied er tussen. Die comfortzone. Of spreek ik mezelf van mijn andere blogs tegen?
Anyways, dat tegenspreken ook. Prima. Ene keer dit, andere keer dat. De angst die ik heb voor emotionele stabiliteit uit zich ook op andere vlakken. En het hoort bij de leeftijd, he? Daar kunnen we ons met z’n allen achter verschuiven.
Het heeft wat sentimenteels het einde van het jaar. Het einde, dat klinkt eng. Het begin klinkt altijd optimistisch. Ook zo raar. Want het einde van iets wat niet helemaal bij je paste, zou toch geweldig zijn. Het begin van iets verschrikkelijks, dat wil je ook niet meemaken.
Symbolische bullsh#t of niet, ik kan er niet onderuit komen. Mijn lichaam voelt alsof er een einde is, en een begin. Leuk, minder leuk, spannend, eng, verschrikkelijk en geweldig: een nieuw jaar met de daarbij behorende erotisch. Ik vind al die mensen die niet aan reflecteren doen, vooral dus niet (waarom, daarom) maar gekkies. Want reflecteren kan je leren. En wat is een beter moment daarvoor dan tijdens de meest donkere dagen van het jaar, en je emoties daarbij heerlijk de loop laten gaan!
Reactie plaatsen
Reacties