Klinkt iets zwaarder dan het is, wees niet bang. Het is natuurlijk wel heel erg belangrijk; en essentieel. Maar dat vallen en opstaan hoort bij het ouder worden, en ook bij het dilemma. De ene dag ben ik zelfverzekerd en de andere dag weet ik mijzelf even geen houding te geven.
Onzekerheid in mijn werk en privé. Het is ook wel logisch, want als je zelf een twijfelkont bent, niet helemaal weet wat je wil, ben je dan ergens zeker van? Kan je op jezelf bouwen?
Vroeger was ik zeker van alles. Ongeveer tot mijn 10e wist ik dat ik de bomb was. Vriendinnetjes en af en toe een verkering: dat was ik.
Toen de pubertijd in aantocht was begon ik de eerste scheurtjes in mijn zelfvertrouwen te krijgen. Ik kreeg enorme heupen (zo voelde dat) en ik voelde dat mijn lichaam veranderde. Iets sneller dan ik wilde. Ik trok me dat ineens aan.
Toen ik eenmaal de eerste jaren middelbareschool door was kwam de confidence weer terug. Miraculeus.
Om je niet te vervelen met alle jaren en de bijbehorende gevoelens spoel ik even door tot begin werkend leven. Toen ik merkte dat ik verantwoordelijkheden had, mijn daden consequenties hadden en ik afgerekend kon worden op mijn daden begon de onzekerheid.
Mijn zekerheid wordt ook gesterkt door die verantwoordelijkheden, dat ook. Ik ben me ervan bewust dat ik eigen keuzes mag maken en ik vind dat ook leuk. Het sterkt me.
Hebben jullie dat ook? Worden jullie met de jaren heen ook weker en weker op de benen en voelen jullie je de andere dag super woman?
Waar liggen je onzekerheden, belemmert dit je in bepaalde dingen en hoe pakken jullie dit aan?
Reactie plaatsen
Reacties