Het DertigersDilemma

Ik heb last van keuzestress. Of misschien zelfs keuzeangst. Vandaag vroeg iemand me wat ik gestudeerd heb, en toen ik het vertelde voegde ik eraan toe: lekker breed ingezet, dan kan je alle kanten op. En dat doe ik steeds: lekker breed inzetten.

Ai, dat klinkt best heftig. Maar zo is het wel. We hebben allemaal zoveel dromen, zoveel wensen die we naar eigen zeggen 'echt willen'. Ik wil bijvoorbeeld echt graag een mooi groot huis ergens buitenaf met een zwembad in de tuin. En ook wel graag indoor hoor. En wat ik ook graag wil is een strakke buik en een afgetrainde kont. Maar ben ik bereid om mezelf een hernia te werken of om elke dag een paar uur in de gym door te brengen? Nou nee. Dat is het me dus niet waard. Daar ga ik al: ik wil het dus niet graag genoeg.

Gister las ik een mooi artikel, wat inging op de belangen van het hebben van een baan waar jij het naar je zin hebt. Een open deur als je het aan mij vraagt, maar te veel van ons settelt voor een baan die niet past bij wie we zijn als persoon. Natuurlijk begrijp ik ook wel dat elke baan zijn ups en downs kent, dat het niet altijd alleen maar feest kan zijn (alhoewel, waarom niet?) en dat je het maandagochtend-gevoel nooit geheel kwijt zal zijn. Maar waarom settelen we voor een baan waar we niet blij van worden als het zo'n groot gedeelte van onze tijd in beslag neemt.

Een regenachtige woensdagmiddag. Ik ben sinds kort 36 uur gaan werken, dat betekent dat ik eens in de twee weken vrij ben. Vrij om naast werk ook nog een leven te hebben. Maar vandaag niet helemaal hoor, vandaag heb ik namelijk schoongemaakt. Want ja, anders moet ik dat in het weekend doen. In het weekend ga ik dus echt doen wat ik wil doen. Oh- wacht, niet dit weekend, want dan moet ik naar een verjaardag (hoewel, dat is wel leuk) en heb ik nog wat huisbezoeken staan (dat krijg je met een nieuw huis, iedereen komt gezellig langs!). Oh - nog meer schoonmaken dus. Want ze moeten wel weten dat we alles op orde hebben, zaken gaan goed, ik heb genoeg tijd om het huis schoon te houden.. Die 8 uur die ik er dus eens in de twee weken bij krijg, ga ik daar dan nou echt wat mee doen?

Doorzettingsvermogen. Op veel CV's staat het onder het kopje Sterke eigenschappen. Maar wat houdt dat eigenlijk in? En hoe vertaalt dit zich in je leven na je werk? Volgens mij is het een heel herkenbaar probleem: je hebt een goed idee, je begint ergens aan maar door allerlei externe factoren (of misschien wel smoezen) zijn er inmiddels honderden projectjes waar je aan begonnen bent, maar die je nooit hebt afgemaakt. Ik ben schuldig. Doorzetten, doorpakken, zeker als het op je dromen aankomt: waarom is dat zo lastig?

Toen ik jong was, was ik nergens bang voor. Ik klom in bomen (#tomboy), ging in elke attractie op de kermis en schaamde me nergens voor. Vroegah, want die tijd is voorbij. Ik kan er namelijk niet omheen: hoe ouder ik word, hoe meer angsten ik ontwikkel. Toegeven dat je bang bent is eigenlijk helemaal niet stoer, maar ik doe dat tegenwoordig gewoon. Deels ook uit noodzaak, want ik kan er niet meer omheen.